پزشکی بالینی :

براساس اتیولوژی، زردی ممکن است در بدو تولد، یا در هر زمانی در دوره نوزادی بروز کند. زردی معمولا به صورت سری – دمی پیشروی می کند؛ از صورت شروع می شود و با افزایش سطوح سرمی به سمت شکم و پاها می رود. فشار بر روی پوست ممکن است پیشرفت آناتومیک زردی را نشان دهد (صورت = ۵ میلی گرم در دسی لیتر؛ قسمت میانی شکم = ۱۵ میلی گرم در دسی لیتر؛ کف پا = ۲۰ میلی دسی لیتر)، اما با معاینه بالینی نمی توان میزان سرمی بیلی روبین را تخمین زد، در صورت وجود ویژگی های زیر باید ارزیابی بیشتر انجام شود.

زردی، تا بخش میانی شکم، وجود علائم و نشانه های پرخطری که مطرح کننده زردی غیر فیزیولوژیک هستند با وجود همولیز (جدول های ۲-۱۰۲، 3-102) از روش های غیرتهاجمی اندازه گیری جلدی بیلی روبین (TcB) که با میزان بیلی روبین ارتباط دارند می توان برای غربالگری نوزادان استفاده کرد، اما در بیماران دارای مقادیر بالای بیلی روبین جلدی با توجه به سن و در بیماران مبتلا به زردی پیشرونده یا در معرض خطر همولیز یا سپسیس، تعیین میزان بیلی روبین سرم اندیکاسیون دارد. زردی حاصل از تجمع بیلی روبین غیر مستقیم در پوست معمولاً ظاهری به رنگ زرد روشن یا نارنجی ایجاد می کند اما در زردی انسدادی (بیلی روبین مستقیم) رنگی که دیده می شود بین زرد و سبز با یک نوع زرد تیره است.

نوزادان مبتلا به هیپربیلی روبینمی شدید ممکن است دچار لتارژی یا تغذيه ضعیف شوند و بدون درمان می توانند به سمت انسفالوپاتی بیلی روبینمی حاد پیشروی کنند.